ja, ook op vakantie
En dan is het zomervakantie! Lekker met de familie op pad, twee weken met tent op meerdere plaatsen in Frankrijk. Spannend, we weten nog niet waar wij exact heen gaan. Privacy hebben wij niet, maar ach ja, wij zijn gezellig samen. De mountainbikes gaan mee, er zal voldoende actie zijn, top! Na een week zitten wij met zijn vieren in het voortentje. Het heeft flink geonweerd die nacht en het regent die ochtend nog. Wij zijn net van een berg in de Lot met minimale voorzieningen verhuisd naar een camping voor (kleine) kinderen in de Creuse. Wij hebben net ontbeten en zoonlief heeft al 6x gevraagd wat wij gaan doen. Ik, verantwoordelijk als ik mij voel voor het slagen van de dag, zoek naarstig in de map met uitstapjes naar een leuke activiteit in de buurt waar het niet uitmaakt als het regent. Manlief heeft al 10km hard gelopen en leest ontspannen de krant. De kinderen hangen achter hun iPads… Ik pluis alle opties uit, afstanden, weersvoorspellingen, prijzen, maar kan niet echt een keuze maken. Vanuit het niets word ik ineens eigenlijk een beetje boos. Ik denk: “Kijk iedereen nou zitten hier in de tent met hun telefoon op schoot. Ben ik nu de enige die moeite doet om een leuke dag te hebben?” Ik blijk het ook nog hardop te zeggen, maar de kinderen kijken niet op, manlief kijkt mij vreemd aan en begrijpt er ogenschijnlijk niets van.
Waarop ik zeg dat ik in het restaurant een echte cappuccino ga drinken, bij de houtkachel. Vluchten… even eruit. Ik neem mijn schrijfblok mee, want ik zou ook schrijven in de vakantie, vind ik heerlijk en daar komt tot nu toe niets van terecht.
Even pas op de plaats…Ik laat mijn schrijfblokje dicht en geniet van mijn cappuccino en de warmte van de houtkachel. Ik vraag mij af wat er nu eigenlijk gebeurde net. Mijn gezin heeft veel promoter energie onder in hun huis.
Actiegericht versus even terugtrekken
Van allerlei actiegerichte activiteiten en een tent worden mijn gezinsleden erg blij. Ik, met veel Gestructureerd denker energie en een opgeladen batterij ook wel en ik pas me in beginsel aan, totdat mijn batterij leeg begint te raken. Dan heb ik te lang rekening gehouden met ieders wensen (ongevraagd trouwens) en ben ik te weinig alleen geweest. Als ik dan door het slechte weer ook nog moet improviseren, al niet mijn sterkste punt, dan wordt mijn lontje kort, heel kort. Mijn psychologische behoefte ‘erkenning voor tijdstructuur’ wordt door mijn gezin op dat moment niet erkend. Logisch: ik vraag er ook niet om. Ik los het allemaal zelf wel op. Oorzaak: batterij leeg door onvoldoende aandacht voor eigen behoeften. Gevolg: mijn deur naar distress gaat wagenwijd open (‘aaargggh… niemand doet iets, moet ik het allemaal zelf doen? Grrr…’).
Process Communication Model ®
In de opleidingen waar het Process Communication-model centraal staat, is naast allerlei belangrijke kennis en vaardigheden, het opladen van je batterij een belangrijk thema. Je weet het wel van je telefoon: als je die niet goed oplaadt, vaak aan de kabel laat zitten of niet helemaal even goed leeg maakt, dan werkt ie niet meer zo lekker. Voor je het weet is de batterij leeg of zo kapot dat de telefoon het alleen nog aan de kabel doet. Dat kan een mens helaas ook overkomen.
Gelukkig is een mens veel veerkrachtiger en hebben we een langere houdbaarheid en legio mogelijkheden om op onze batterij te laden en te ontladen. Mensen zijn allemaal uniek met een eigen persoonlijkheid en eigen behoeften.
Het Process Communication-model (PCM) heeft het over het persoonlijkheidshuis. Er zijn zes verschillende persoonlijkheidstypen, die iedereen in meer of mindere mate in hun persoonlijkheid hebben. De opbouw, intensiteit en volgorde is bij iedereen anders. De theorie is dat je makkelijk kunt schakelen naar andere typen anders dan je basis (begane grond) wanneer je batterij opgeladen is. Logisch? Misschien… Een open deur? Wellicht….
Als het gaat om inzicht in eigen gedrag is het niet altijd even helder. In mijn geval moest ik eerst burn-out raken voor ik na kon denken over het opladen van mijn batterij. Mijn basisverdieping is Gestructureerd denker. Ik ben logisch, verantwoordelijk en georganiseerd. Ervaar ik stress? Dan denk ik (nog meer dan anders) dat ik perfect moet zijn voor anderen en ga ik maar door. Onder stress heb ik continue gedachten, dat ik alles beter zelf kan doen, dan gaat het lekker snel. Ontspannen? Geen tijd voor! Inmiddels weet ik dat dit allemaal voorspelbaar stressgedrag is van iemand die dit type als basis heeft en zijn het signalen geworden om het juist even rustiger aan te doen.
Inzicht en handvatten
Het grappige is dat ik door afstand te nemen met mijn lekkere cappuccino al snel kon zien wat er gebeurde bij mij in de tent. Ik kreeg meteen weer energie en nam gelijk de tijd om deze blog in klad te schrijven, want dat stond op mijn lijstje voor deze vakantie. I love PCM! Het leven zou saai worden als alles een open deur was. Gelukkig moet je soms wat puzzelen om inzicht te krijgen en te begrijpen wat er gebeurt in de interactie met anderen.
Door PCM® heb ik mijn oordeel over mijn psychologische behoeften losgelaten, herken ik mijn stressgedrag veel eerder en neem het serieus.
In dit geval heeft het in ieder geval een ruzie voorkomen met degenen waar ik het meeste van hou. Heb ik gelijk wat tijd voor mijzelf genomen en een blog geschreven (resultaat!). Twee dingen waar mijn batterij van oplaadt. Als ik mijn schrift sluit, komt er een waterig zonnetje door en heb ik weer zin om met zijn allen iets of misschien wel niets te doen.
We zien het wel, het is vakantie!
Wil jij ook je eigen stress-level verlagen? Mail of bel mij om te onderzoeken wat ik voor je kan betekenen!
Geef een reactie